بانوی آفتاب

وقتی که خاطرات شیرین تو را ورق می‏زنم، تو را سرشار از عشق به رسول خدا (ص) می‏بینیم.

از آن ثانیه که میهمان لحظه‏های عشق عمیق تو به محمد (ص) شدم، خودم را برای همیشه به پنجره محبت تو گره زدم.

خوش آن ساعتی که در من طلوع کردی و مرا شیفته شخصیت گلبرگ‏های روح خویش ساختی و من اسیر و مبهوت آبی بلند تو شدم.

این امانت و درستی محمد امین (ص) بود که زبانزد خاص و عام شد و تو را نیز دامن‏گیر کرد تا از این مهر لا یزال، تمام نجابت خویش را به پایش بریزی و همدم پاکی و شرافت آن مرد آسمانی شوی.

غنچه محبوب الهی، حق پاکدامنی تو بود، ای بانوی آفتاب.

سینه تاریخ، امین شبنم‏های توست که به پای ترویج دین محمد، از همه آن‌ها گذشتی و پیشکش آیین اسلام نمودی، که شاید اگر ثروت فراوان تو و مهر و مرهم‏های بی‏بدیل تو نبود، رسول خدا (ص) در تبلیغ رسالتش رفیق توفیق نمی‏شد.

قارون‏های عرب، خواستار تو بودند، اما تو خواستار امانت و حیای محمد (ص) شدی؛ چه سرزنش‏ها که گل نازکِ خیال تو از این پیوند مقدس، شنید که می‏گفتند: چرا ثروتمندترین زن جهان عرب باشی و با یتیم عبداللّه‏، عقد یگانگی ببندی؟

امّا تو، نه‏تنها چروک غم، پای جرأتت را نبست، که در اولین حماسه، تمامِ غلامان خویش را به او بخشیدی و تمام ثروت خود را در راه او جاودانه کردی.

چه مصیبت جانکاه و جراحت داغی است، زخم وفات تو.

آری خدیجه نخستین زن مؤمن اسلام شد و تمام ثروتش را در کف آئین آن رسول پیام‌آور نهاد.

س… لاشاری

۷۸۶