بلوغ زودرس کودکان با دیدن برنامه های ماهواره ای

اگر باور داشته باشیم که ذهن کودکانمان با چه سرعت و دقتی از عناصر موجود در محیط زندگیشان رنگ می‌گیرند، ممکن است به گونه‌ای دیگر به این موجودات لطیف و آنچه که به عنوان وسائل سرگرمی آن ها معرفی شده ‌اند، نگاه کنیم.

نمی‌توان تصور کرد فرزندی در یک خانواده به دنیا بیاید و پدر و مادر وی همه‌ تلاش‌های خود را برای موفقیت او به کار نگیرند.گاهی این تلاش‌ها به شکلی است که همه‌ی فعالیت‌های والدین در سایه‌ی رشد و پیشرفت فرزندشان قرار می‌گیرد، آن هم در دنیای پرهیاهوی فعلی که همراه با پیشرفت تکنولوژی کار را برای تربیت نسل آینده و کودکان دشوارتر کرده است.

هم‌اکنون وجود ماهواره ها در خانواده ها معضلی شده، به هر کجا که بروی پیدا می شود و این مسئله تربیت فرزندان را با مشکل روبرو ساخته است.

گشتی در کانال‌های ماهواره‌ای جدا از برنامه های مستهجن آن نشان می دهد که برنامه ‌های ویژه‌ی کودکان در این شبکه ‌های ماهواره ای روزبه روز در حال افزایش است و حتی برخی برنامه ‌های بزرگسالان به‌طور عمد بصورت انیمیشن و فانتزی ساخته می ‌شود تا کودکان را نیز همراه خود کنند.

جالب این است که برنامه ‌های ویژه‌ی کودکان به مراتب بسیار حرفه ‌ای ‌تر ساخته شده و دوبله ‌ها، حرف‌هایی هم دارند، برنامه ‌هایی که میلیاردها دلار صرف ساخته شدن آنها شده و حتی کانال‌هایی با فرکانس ‌های بسیار قوی هم برای آنها در نظر گرفته می ‌شود.

هزینه ‌های میلیارد دلاری برای ساخت انیمیشن و حتی سریال ویژه‌ کودکان به منظور سرگرمی کودکان ما ساخته شده که سؤال اینجاست آیا این هزینه ‌ها از سر دلسوزی بوده؟ آیا تا به حال دقت کرده اید که محتوای این کارتون ها چیست؟

آیا کودکی که همراه پدر و مادرش سریال‌های ماهواره‌ای را می‌بیند، گاهی با نقش دختران و پسران هم سن و سال خودش هم‌زاد ‌پنداری نمی‌کند؟

آیا پدر و مادر کودکی که او در سریال‌های ماهواره می‌بیند، شبیه پدر و مادر خودش رفتار می‌کنند؟

آیا تسخیر ذهن نوجوان توسط رسانه‌ها و ایجاد اعتیاد به دیدن برنامه ‌های آن، بی ‌رغبتی نسبت به فعالیت های اجتماعی، کم شدن علاقه به مطالعه کتاب ‌های مفید و موثر به علت اعتیاد به دیدن صحنه ‌های مستهجن که نفس تشنه آن است، بلوغ زودرس و دچار شدن به انواع بیماری ‌های روحی و جسمی، گرفتن فرصت اندیشیدن از آنها که همه‌ی این امور به طرز شگفت ‌آوری توسط متفکران این رسانه‌ ها برنامه ‌ریزی شده است، کافی نیست؟

آیا بهتر نیست که کارشناسان و مشاوران ما در زمینه‌ی مسائل کودک، به فکر راه چاره باشند؟

آیا خانواده‌ ها برنامه هایی برای استفاده‌ی صحیح خود و کودکان‌شان از این امکانات دارند؟

کودکان در سنین ۳ تا ۵ سالگی فقط بیننده هستند و قدرت تشخیص میان خوب و بد را ندارند و هر آنچه برای او به نمایش بگذاریم می ‌بیند و به عنوان یک حرکت پسندیده می پذیرد. آن ها قدرت تفکیک خوب، بد یا افسانه بودن را ندارند و این باعث می‌شود تا ارزش های آن ها در دنیای واقعی تغییر کند.

یارمحمدزهی

۷۸۶