تداوم مراقبت، لازمۀ دوام ذکر

لازمۀ دوام ذکر، تداوم مراقبت است، و نخستین مرتبۀ لقاءالله، این است که در حال نماز، برای او (نمازگزار) انس و دل گرمی پیدا می‌شود و بالاترین مرتبۀ لقاءالله، حالتی است که در حدیث «قرب نوافل»، به آن اشاره شده.

دوام ذکر، انسان را به مرتبۀ یقین می‌رساند. آیا ممکن است کسی دائم الذکر باشد و موقِن (اهل یقین) نباشد؟ ابتدا انسان، خیال می‌کند مشکل است، چو کوهی در برابر او؛ امّا به تدریج می‌فهمد که نه؛ چندان هم مشکل نیست. با دیگران حرف می‌زند؛ ولی دلش پیش خداست.

* حدیث «قرب نوافل»: وَ قَالَ صلی‌الله‌علیه‌وآله إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى یَقُولُ‏ لَا یَزَالُ عَبْدِی یَتَقَرَّبُ إِلَیَّ بِالنَّوَافِلِ مُخْلِصاً لِی حَتَّى أُحِبَّهُ فَإِذَا أَحْبَبْتُهُ کُنْتُ‏ سَمْعَهُ‏ الَّذِی‏ یَسْمَعُ بِهِ وَ بَصَرَهُ الَّذِی یُبْصِرُ بِهِ وَ یَدَهُ الَّتِی یَبْطِشُ بِهَا إِنْ سَأَلَنِی أَعْطَیْتُهُ وَ إِنِ اسْتَعَاذَنِی أَعَذْتُهُ. (إرشاد القلوب إلى الصواب (للدیلمی)، ج١، ص٩١)

رسول اکرم (ص) فرمود: خداوند تعالى مى‏فرماید: همواره بنده من با خواندن نمازهاى نافله و مستحبى در صورت اخلاص به من نزدیک مى‏گردد، تا محبوب من شود، و هر گاه محبوب من گشت من گوش‏ او مى‏شوم، تا به وسیله من بشنود و چشم او مى‏گردم تا به وسیله من ببیند، و دست او مى‏شوم تا به وسیله من کار را انجام دهد، اگر از من بخواهد به او مى‏دهم و اگر به من پناه آورد، پناهش مى‏دهم. (إرشاد القلوب / ترجمه سلگى، ج١، ص٢٣٢)

منبع: مرکز تنظیم و نشر آثار حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره

ثریا. الف

۷۸۶