تربیت توحیدی فرزند در دنیا معاصر

ما باید بچه ها را دوست دار نماز کنیم. باید آرام آرام جلو برویم، چون اساس دین، رغبت است و این رغبت در باطن کودکان طلوع نمی کند مگر این که یاد بگیرند نمازشان نماز ریایی نباشد. ما باید بچه ها را دوست دار نماز کنیم. باید آرام آرام جلو برویم، چون اساس دین، رغبت است و این رغبت در باطن کودکان طلوع نمی کند مگر این که یاد بگیرند نمازشان نماز ریایی نباشد.

در نگاه تکوینی، نسبت والدین با فرزندان، چگونه نسبتی است؟در برخورد با فرزندان و گل هایی که خدای مهربان به ما عطا فرموده، اولین مطلبی که مطرح است این است که این ها مملوک ما نیستند بلکه مملوک خدای رب العالمین اند و در این زمینه با ما اشتراک دارند، بلکه مساوی هستند و چون مملوک خدای رب العالمین هستند همان که مربی ماست همان هم مربی آن هاست.

رعایت این نکته چه اثری در برخوردهای تربیتی ما با فرزندانمان دارد؟ چون شما کودکان را مملوک خود می دانید به راحتی آن ها را کتک می زنید، به راحتی دعوایشان می کنید و به راحتی تحقیرشان می کنید، چون در باطن خود را صاحب و مالک می دانید. ولی اگر یقین کردیم که ما مالک آن ها نیستیم بلکه امانت هایی از طرف خدا و در اختیار ما هستند، قطعاً نگاه و رفتار ما با آن ها عوض می شود. مثلاً جوان شما احتیاج به زن دارد، خدا فرموده اسباب ازدواج او را فراهم کنید، ولی شما مانع می شوید! می گویید نمی خواهم، موافق سلیقه من نیست، این ادعای مالکیت بوده و خلاف مالکیت پروردگار عالم است و شما مانع می شوید. البته شاید مصلحت باشد که این خوب است..

چرا بچه های ما دچار مشکل می شوند، چرا در زمان بلوغ بحران روحی پیدا می کنند؟علت اینست که ما قدرت حرف زدن با یکدیگر را نداریم. این مسئله ساده ای نیست. امیرالمؤمنین(ع) که امام الکلام هستند می فرمایند: «تکلّموا فَتُعرَفوا» حرف بزنید تا شناخته شوید.

اگر بچه ها بخواهند سِرّشان را برای شما علنی کنند، چگونه علنی کنند؟ باید احساس امنیت کنند، تا خیالشان راحت شود و حرفشان را بزنند، در این صورت خجالتشان هم از بین می رود. امروزه کودکان نوعاً خجالت می کشند. والدین ریزه کاری های دوران بلوغ را بگویند، چون باب گفتگو و سخن گفتن آزادانه باز نشده است. اتفاقاً اگر میدان داده شود تا صحبت کنند خجالت شکسته می شود و بچه ها از بسیاری از مسائل، به مدد خدا، نجات پیدا می کنند. چون خیلی از آن ها نمی دانند قصه چیست. (مخصوصاً مسائل دختر خانم ها که باید در این زمینه ریزتر صحبت کرد). باید فضایی ایجاد کرد تا بچه ها این مطلب را بیان کنند. فرزند ما بدون اکراه و بدون اجبار درونی دو رکعت نماز را باید برای خدای مهربان اقامه کند. الان تمام همت ما بسیج می شود برای نماز خواندن بچه ها. ما باید بچه ها را دوست دار نماز کنیم، این برگرفته از جمله امام حسین(ع) است: انی اُحِبُّ الصَّلوه (لهوف /ص ۸۹) باید آرام آرام جلو برویم، چون اساس دین، رغبت است و این رغبت در باطن کودکان طلوع نمی کند مگر این که یاد بگیرند نمازشان نماز ریایی نباشد، یعنی خودشان را برای پدر و مادر تنظیم نکنند، برای اجتماع تنظیم نکنند. اگر چنانچه روی این قضیه تأکید نشود، بچه های ما بچه های فریب کاری می شوند. نماز بسیار شیرین است. اگر دیدید بچه ای خودش بلند شد، وضو گرفت و نماز خواند، نور نماز وجودش را گرفته که او را بلند کرده نماز بخواند. بعد از قبول کردن این اصل که بچه ها و ما متعلق به خدا هستیم، باید طبق سلیقه و رأی خدا تربیت شوند.

منبع : کتاب تربیت کلیدی مذهبی جوانان و نوجوانان

مترجم : زهره بختیاری

شاوزی

۷۸۶