مادران شهدا، کوه های صلابت و امید

یلی برخاک افتاد؛ مادرش آه نگفت

دستانش را بریدند؛ مادرش آخ نگفت

بر چشمانش تیرزدند؛ مادرش درد نکشید.

حسین را لب تشنه به مسلخ بردند؛ ولی ام‌البنین کمرش شکست .

واین است معنی ولایت‌مداری؛ که پسرم فدای حسین .

که دین و ولی و امام بر همه چیز مقدم هست حتی فرزند.

سه شهیدش را آوردند؛ مادر گفت فدای حسین. چهارمی را می فرستم .

عکس فرزندش را مادر شهید به امام نشان داد. امام گریست، مادرشهید بلافاصله عکس را گرفت و با بغض و تشر گفت: من این بچه را به تیرها سپردم که اشک شما جاری نشود.

مادران شهدا، کوه های صلابت و امید؛

همسران شهدا؛ آبشارهای برکت و زندگی بر این سرزمین .

هر شهیدی که آورده می شد اگر پرشکوه بود آمدنش، اما دل مادری می شکست و گل زندگی همسری پرپر می شد و چشمان فرزندانی تر.

ولی این همسران آزاده بودند که از زیر بار سنگین این امتحان الهی سرافراز بیرون آمده؛ عزت و استقلال را به سرزمینمان پیشکش می کردند.

و مادران شهدا؛ چه کشیدند و چه داغی دیدند اما بر فرزندشان نه که بر زینب و حسین گریستند و نگذاشتند دانه های اشکشان دشمنان را به ذوق آورد.

آموختیم از حضرت ام‌البنین که مادر ابوالفضل، مادر علمدار شدن شایستگی می خواهد که او با تمام عظمتش این شأن و شکوه را داشت .

گروه تأیید محتوا

۷۸۶