باید به کودکان گوش کنیم

وسط بازی های کودکانه اش، یک اتفاق جالب برایش رخ می دهد. با شور و اشتیاق به سمت پدرش می آید. می گوید: بابا؛ بابا؛ میخوام یه چیز خیلی جالب برات تعریف کنم! پدر که مشغول خواندن صفحه حوادث روزنامه است، می گوید: الان نه پسرم! نا امید نمی شود. سراغ مادرش می رود. می گوید: مامان؛ گوش کن ببین چی شده! و داستان را برای مادرش تعریف می کند. مادر هم که مشغول گشتن در شبکه های اجتماعی است اصلا سرش را از گوشی بیرون نیاورده و نفهمیده پسرش چه می گوید؛ اما برای دلخوشی پسرش با بی حوصلگی می گوید: آره. چقدر جالب بود! قطعا همه ما افرادی مانند پدر و مادری که در داستان بالا گفته شده اند را دیده ایم. البته گوش دادن به کودکان کار آسانی نیست. همه ما نیاز داریم ساعت هایی از روز را به خودمان اختصاص دهیم و استراحت کنیم. علاقه داریم در شبکه های اجتماعی مختلف وقت گذرانی کنیم. سریال مورد علاقه مان را تماشا کنیم یا…. و کودکان دقیقا هم زمان با سریال مورد علاقه می خواهند با ما صحبت کنند. وقتی از زاویه دید یک بزرگسال به حرف های آنها نگاه می کنیم، معمولا حرف مهمی هم ندارند!

اگر ما بتوانیم در برابر برخی خوشی های لحظه ای مقاومت کنیم، درآینده دور یا نزدیک می توانیم از لذتهای بزرگتری بهره مند شویم. و افرادی در راه رسیدن به اهدافشان موفق تر هستند، که بتوانند به شکلی حساب شده و هدفمند از برخی لذتها و تفریحات لحظه ای چشم پوشی کنند تا درآینده بتوانند دستاوردهای بزرگی داشته باشند. چک کردن شبکه های اجتماعی، تلویزیون دیدن و… ممکن است برای ما جذابیت بالایی داشته باشد. در عین حال به نظر نمی رسد گوش نکردن به چند جمله ی کودک، مشکل خاصی را رقم بزند. اما یادمان باشد سوای اثرات تربیتی نامناسب، گوش نکردن به کودکان باعث می شود آنها اعتماد به نفس و رغبت کمتری برای صحبت کردن داشته باشند و در نتیجه کمتر در جمع اقدام به صحبت کنند. باید توجه کنیم که گوش کردن موثر، با شنیدن فرق می کند. هنگام گوش دادن به حرف های کودکان، نه فقط دو گوش ما، که تقریبا تمام بدن ما باید درگیر باشد.

وقتی کودک درحال صحبت کردن با ما است، از همان ابتدا باید تمام توجه خود را به کودک جلب کنیم. اگر تلویزیون روشن است، صدایش را ببندیم یا ترجیحا آنرا خاموش کنیم. اگر کتاب، روزنامه یا تلفن همراه در دست ما قرار دارد، آن را کنار بگذاریم و با کودک تماس چشمی برقرار کنیم. یعنی به طور مستقیم به چشمان او نگاه کنیم. هنگام صحبت های او به نشانه تایید سر تکان دهیم و کاملا نشان دهیم که با شور و اشتیاق به حرف های او گوش می دهیم و نه با بی حوصلگی! وقتی صحبت آغاز می شود، ما نباید تنها شنونده باشیم. شروع صحبت از سوی کودک، بهترین فرصت برای داشتن یک گفتگوی مفصل با او می باشد. بنابراین در میان صحبت های فرزندتان از او سوال هایی بپرسید که پاسخ های باز و طولانی داشته باشد. مهم نیست که جواب سوال را می دانید یا نه! مهم این است که کودک را تشویق به صحبت کردن کند و به عبارت دیگر، کودک علاقه مند باشد به آن سوال به شکل مفصل پاسخ دهد. در هنگام صحبت، صبر و حوصله به خرج دهید. اگر وسط توضیحات کودک، منظور او را متوجه شدید، وسط حرف او نپرید و اجازه دهید صحبت خود را تا انتها تمام کند.

منبع: کتاب راههای تقویت فن بیان کودکان

معصومه زین الدینی

۷۸۶