از پنجره های آشنا

بستن در آتش

در گذشته درباره کسی که در اتاق خودش ساعت ها تنها می ماند، می‌گفتند افسردگی دارد. اکنون هم این امر نگران کننده است. در آن زمان وسیله ای نبود، چیزی نبود که فرد با آن در تنهایی مشغول شود. وقتی در اتاق خودش تنها می‌ماند معلوم بود که دارد فکر می‌کند و دچار ناراحتی‌های روحی‌روانی است، ولی الان با وجود فناوری های راهزن مثل لپ تاپ، کامپیوترهای شخصی، گوشی های موبایل، فضای ارتباطی جدیدی را به وجود آورده که در آن، انسان با همه هست الا با اعضای خانواده خودش. گفته ایم و شنیده ایم و همه هم می‌دانیم که خانه‌داری وظیفه زن نیست و اشکالی ندارد که یک زن مثلا غذا نپزد، ولی بدانیم اگر امور کاری و شغلی ما، بساط وحدت بخش خانواده را جمع کند، جبران پذیر نیست. یکی از بساط وحدت بخش خانواده همین سفره است. هم سفره بودن یکی از ارکان وحدت خانوادگی و وحدت منزلی است. در گذشته این سفره‌ها یک ضابطه در خانواده‌ها ایجاد می کرد. به پسرها می گفتند تا فلان ساعت دیگه بیرون نباشید؛ یعنی برنامه ریزی می کردند که ساعت شام و ناهار خانواده مخدوش نشود؛ یعنی افراد برای مدتی باید از لاک تنهایی خود بیرون بیایند و با همدیگر باشند. وقتی ما اینها را از دست میدهیم، به طور طبیعی همبستگی های خود را هم از دست می دهیم. اما بدانیم همسفره بودن نیز به تنهایی کفایت نمی کند. یک دسته از عناصر هستند که به طور مشخص بر پراکندگی ذهنی و روانی ما تأثیر می گذارند. ممکن است همه اعضای خانواده باهم باشند، دور یک سفره هم باشند، اما چشمها و گوشهایشان همه به ، تلویزیون باشد. این حالت، یک جور پراکندگی ذهنی و استقلال نامفیدی است که درست دور یک سفره، اتفاق می افتد؛ بنابراین این که محبت نباشد، این که رسانه خیلی در خانه ما مطرح باشد و تمام اقلام رسانه ای در خانه ما زنده باشند، تمام اینها جزو عناصری است که همبستگی ما را از بین می برند.

منبع: ماهنامه فرهنگی اجتماعی اشنا، شماره ۲۱۰، سال بیست و هشتم، فروردین ۹۸، ص ۵۰

تنظیم: ایرندگانی

۷۸۶